4. "Każdy jest zagadką."

Nie wiedziałam, co począć z tym fantem. Wizja tłumaczenia matematyki Sasuke jest zabawna. Tłumaczyć mu jak poprawnie rozwiązać dane zadanie, chyba bym nie wytrzymała i zaczęła się śmiać. Moim przemyśleniom, przeszkodziło szuranie krzesełka, na którym usiadł, a raczej rozłożył się Sasuke.

- Dlaczego, cieszysz się sama do siebie?- Zapytał kpiąco.

          No tak. Przez moje "wybieganie w przyszłość" nie miałam kontroli nad mimiką twarzy. Pech chciał, że w tamtym momencie to On przebywał w tym samy pomieszczeniu.

- Cóż nie rozumiem, o co Ci chodzi.- Wypowiedziałam słowa do których sama nie byłam przekonana.

         Jednak miałam nadzieje,że to kupi. Jednak szybko utwierdził mnie w fakcie, że nawet na moment tak się nie stało. Ten jego kpiący uśmieszek, czy on umie się jakoś inaczej uśmiechać?

- Więc Sasuke..- Mówiłam spokojnym głosem, kiedy mi brutalnie przerwano.
- Nie zaczyna się zdania, od „więc".- Stwierdził przybierając maskę spokoju.

          Nawet, kiedy kpi ze mnie pozostaje niewzruszony. Mógłby, chociaż jakoś pokazać, że sprawia mu radość, kiedy mi dokucza

- Przyszedłeś do Hasaniego- Zapytałam próbując zachować neutralny ton głosu.

         Miałam nadziej, że to tylko pomyłka. Wmawiałam sobie, że to tylko przypadek.

- Nieźle, bystra jesteś.- Powiedział.

        Czułam, że przez to jedno znanie, aż tone w ironij. Dawno nie miałam okazji spotkać się z tak wielką dawką.

- Hasani kazał mi przekazać, że go dziś nie będzie i..- W tym właśnie momencie usłyszałam zamknięcie drzwi.

       Wyszedł. Nie wierz, nawet nie zaczekał, abym dokończyła jedno, krótkie zdanie. Zabrałam szybko plecak i pobiegłam za nim. Niby nie chciałam, ale nie miałam ochoty zgarnąć kolejnej wpadki u matematyka.

~~~~~~~~~~~~~~*~~~~~~~~~~~~~~

Wybiegłam ze szkoły. Stał przy bramie szkolnej. Poprawiłam swoją koszulę, włosy zarzuciłam do tyłu i już stawiałam pierwszy krok ku Sasuke.

- Dla kogo się tak poprawiasz?- Zapytał rozbawiony Itachi.

         Zamurowało mnie. Spojrzałam na niego i przymrużyłam oczy dla lepszego skupienia się na nim. Prędzej spodziewałabym się tu wiewiórki, która chce mnie zaatakować niż Itachiego. Naprawdę, ten człowiek jest zdumiewający.

- Jak to możliwe, że tu się znalazłeś?- Zapytałam nie do końca rozumiejąc o co tu chodzi.

         Zsunął się zgrabnie z barierki. Dzieliła nas odległość zaledwie 2 metrów.

- Powiem Ci, jeśli tym razem nie uciekniesz.- Stwierdził Itachi.

        Musiał się nieźle przy tym bawić. Było mi strasznie głupio. Nie powinnam wtedy tak reagować.

- Ja wcale nie uciekałam, przypomniało mi się, że nie zamknęłam drzwi od domu. Tak przy okazji nie odpowiedziałeś na moje pytanie.- Powiedziałam, by choć trochę zejść z wcześniejszego tematu.

- No tak, to faktycznie jest poważny powód. Wytkasz mi, że nie odpowiadam na pytania, a sama zachowujesz się tak samo.- Mówił rozbawiony opierając się o barierkę.

- Odpowiedziałam przecież, dlaczego tak nagle pobiegłam.

- Nie chodzi mi o to. Pytałem, dla kogo tak się poprawiasz?- Zapytał kierując swoją twarz ku bramie.

          Na jego twarzy wystąpił grymas, niezadowolenie z jakiegoś powodu. Nie było mi dane zastanawiać się nad tym, bo coś sobie uświadomiłam. Przypomniałam sobie, że biegłam za Sasuke. Spojrzałam szybko w stronę bramy. Irytacja wypełniła moją twarz. Nie było go tam.

Zaczęłam się nerwowo rozglądać. Wydawało mi się, że widziałam go idącego w kierunku parku. Ruszyłam biegiem za nimi. Kiedy przekroczyłam bramę liceum przeszła mi przez głowę myśl. Informowała ona, że zapomniałam o Itachim. Jednak teraz to nie było ważne. Musze znaleźć Sasuke.

~~~~~~~~~~~~~~*~~~~~~~~~~~~~~

Chłopak, który z tyłu przypominał Sasuke, nie był nim. Mój szaleńczy bieg był bezsensowny. Słońce powoli chwało swoje promienie, jednak wciąż dawało  przyjemne ciepło. Odpuściłam sobie szukanie go, mając nadzieje, że wychowawca i tym razem mi daruje. Jako, że się ściemniało postanowiłam wybrać nieco dłuższą drogę powrotną, ale znacznie bezpieczniejszą i oświetloną! Nie chciałam po raz kolejnego uciekać, przed nieznanymi mi napastnikami. 

Na ulicach dźwięk jakby zamarł, tylko migająca lampa dawała znak, że czas się nie zatrzymał. Dodarłam do domu, zapominając o wszelkich napotkanych dziś problemach. Nie miałam siły. Ten tydzień całkowicie mnie wykończył. Reszta piątkowego czasu minęła mi na oglądaniu filmów.

Sobota to dzień, w którym motywuje mnie nagromadzony przez cały tydzień bałagan, do posprzątania całego mieszkania. Sprzątanie bywa meczące, ale często sprawiało mi to przyjemność. Podczas porządków moje myśli skupiają się na zdaniu do wykonania. Mogłam wreszcie odpocząć od świata i jego uwag. Kiedy skończyłam, postanowiłam zabrać się za lekcję i coś zjeść.

         - Koniec!- Krzyknęłam szczęśliwa.

         Oparłam się wygodnie na fotelu i patrzyłam na prace domową, której w końcu udało mi się podołać. Spojrzałam w stronę okna. 

        - Ściemnia się.

Wstałam z siedzenia i ruszyłam do szafy z zamiarem wyjęcia spodni dresowych  i bluzy. Od czasu do czasu lubiłam sobie pobiegać, by odreagować cały tydzień. Odpocząć od codzienność. Ostatnimi czasy zaniedbałam bieganie, ale mam nadzieje, że moja kondycja nie pogorszyła się za bardzo. Włożyłam na stopy adidasy i wyszłam z dom.

~~~~~~~~~~~~~~*~~~~~~~~~~~~~~

 Łapczywie łapałam oddech. Jednak przy dłuższych dystansach moja kondycja była do bani. Znajdowałam się koło szkoły. Podbiegła do jej murów by podeprzeć się i wyrównać oddech. Po chwili stałam prosto, by rozciągnąć własne ciało. 

Otoczenie wypełniała cisza. Wiatr wprawiał moje włosy w taniec. Wokół panował pustka, zero odgłosów stup uderzających o ziemi, żadnego warkotu silnika. Spojrzałam na drzewo. Liście szumiały, jakby próbowały coś przekazać. 

( https://www.youtube.com/watch?v=F3qqXqyaFsQ )

Nagle nadeszły dźwięki, tworzące melodię piosenki, której tak uwielbiam. Ruszyłam jak zaczarowana za dźwiękiem. Było coraz głośniej i głośniej. Nie wiedziałam nawet, kiedy stanęłam przed jakimś starym budynkiem. Wsłuchiwałam się w melodie wydobywającą się ze środka. Postanowiłam wejść, do budynku. Obejrzałam się w obawie, że ktoś mnie nakryje. 

Szłam jakimś stary korytarzem. Dotarłam do pomieszczenia, z którego wydobywała się melodia. Delikatnie wyjrzałam za ściany. Nie było to idealne miejsce obserwacji. Widziałam tylko dwóch chłopaków, pozostali były poza zasięgiem moich oczu. Skupiłam swój wzrok na osobach możliwych do dostrzeżenia. Zdziwienie wpłynęło na moją twarz. Jednym z głównych wokalistów był Gaara, ale również grał na gitarze. Jeszcze jedną z postaci był mężczyzna o rudych włosach z dużą ilością kolczyków na twarzy, który grał na perkusji. Piosenka powoli dobiegała końca. Postanowiłam już pójść by pozostań niezauważoną. 

Wyszłam z budynku i nastąpiła cisza, dalej nie nastąpił jakiekolwiek inne melodie. Prawdopodobnie już skończyli i pakowali sprzęt. Postanowiłam schować się i wyczekać, aż wyjdą. Przecież nie należy wytężać swojego umysłu nad myśleniem, kim są pozostali.

Czekałam zaledwie 10 minut, zaczęli wychodzić. Najpierw wyszedł rudowłosy mężczyzna rozmawiający prawdopodobnie z Nejim, bratem Hinaty. Ostatnimi, którzy wyszli byli Gaara i Sasuke? Myślałam, że bardziej niż śpiewający Gaara nic mnie nie zdziwi. Jednak życie czasem płata figle.

------------------------------------------------------------------------------------

Na początek by rozjaśnić wam nieco, kto co śpiewał macie tu tekst:

I'm waking up to ash and dust
I wipe my brow and I sweat my rust
I'm breathing in the chemicals
I'm breaking in, shaping up, then checking out on the prison bus
This is it, the apocalypse
Whoa

I'm waking up, I feel it in my bones
Enough to make my systems blow
Welcome to the new age, to the new age
Welcome to the new age, to the new age
Whoa, whoa, I'm radioactive, radioactive
Whoa, whoa, I'm radioactive, radioactive

I raise my flags, don my clothes
It's a revolution, I suppose
We're painted red to fit right in
Whoa
I'm breaking in, shaping up, checking out on the prison bus
This is it, the apocalypse
Whoa

I'm waking up, I feel it in my bones
Enough to make my systems blow
Welcome to the new age, to the new age
Welcome to the new age, to the new age
Whoa, whoa, I'm radioactive, radioactive
Whoa, whoa, I'm radioactive, radioactive

All systems go, sun hasn't died
Deep in my bones, straight from inside

I'm waking up, I feel it in my bones
Enough to make my systems blow
Welcome to the new age, to the new age
Welcome to the new age, to the new age
Whoa, whoa, I'm radioactive, radioactive
Whoa, whoa, I'm radioactive, radioactive

Niebieskie- Sasuke

Czerwone- Gaara

Zapraszam do komentowania. Czekam na wszelkie uwagi i jestem świadoma, że rozdział powinien być dłuższy. Ciąg dalszy powinien pojawić się w przeciągu 2 tygodni. 

Pozdrawiam.