7.Moment, w którym powinniśmy milczeć, a mówimy.

Cześć! Dziękuje wszystkim osobą, które czytają moje głupoty. Chce również podziękować za mentalnego kopa od Voodoo. Zapraszam do czytania  i pozdrawiam :*

 ~~~~*~~~~

Dzień zaczął się jak każdy inny z serii tych szkolnych. Pobudka, potem w stylu zombie, czyli z tą samą pełnią życia, ogarnięcie się. Miłym zaskoczeniem było przygotowane już śniadanie. Słoneczna pogoda dopisywała co znaczyło, że dzień będzie niestety niezmiernie gorący. To nie to, że nie lubię ciepła, ale upał i szkoła?  Te dwa słowa nie pasują do siebie.

~~~~*~~~~

Tak więc, po tym jak wyszłam z domu i pokonałam całą trasę, korytarze dotarłam do klasy. Lekcje mijały i mijały. Nadeszła ostatnia. Weszłam do klasy i ruszyłam w kierunku swojego miejsca, gdzie czekał na mnie Sasuke. Hah, jasne czekał. Dobre sobie. Po prostu siedział tam bo musiał. Jak już to oczekiwał lekcji. Jednak jedno nie wyklucza drugiego… tak. Usiadłam na krześle i wyjęłam książki. Zebrałam się w sobie, po czym odwróciłam głowę w jego stronę. Ignorował moją obecność, a to szok. Coś tam bazgrał w zeszycie. Wymusiłam uśmiech.

-Cześć.- Przywitałam go.

- Ta.- Spojrzał na mnie „kątem oka”.

Przymknęłam na chwilę oczy i skierowałam swoją twarze do tablicy. Wychowawca wszedł do sali i skupiony zaczął szukać czegoś w szufladach biurka. Moja rozmowa z tym idiotą zazwyczaj tak przebiegała. Zabawne, że próbuje to w ogóle nazwać. Poczułam ból w nodze. Spojrzałam gniewnie na sprawce. On tylko kiwnął w stronę nauczyciela. Widok profesora, który wbija we mnie oczekujący wzrok, trochę mnie ostudził.

- Tak?- Zapytałam, prostując się na krześle.

- Sakuro jak poszła piątkowa nauka z Sasuke?- Zapytał.

Poczułam małe ożywienie ze strony Gbura, ale nie tylko on zareagował. Cała klasa skupiła się na naszej rozmowie. Kto by pomyślał, że może zapanować tu taka cisza.

- Bo… Tzn., chodzi o to, że…. Ja…- Plątałam się.

Nie wiedziałam jak to ładnie ująć, by załagodzić fakt jaką to wtopę popełniłam. Nagle usłyszałam głos.

- Była tak beznadziejną nauczycielką, że postanowiłem pouczyć się samodzielnie w domu.- Wyjaśnił pokrótce Sasuke.

Przyłapałam się na otwartych ustach. Patrzyłam na niego niedowierzając. Uratował mnie.

- Panna Haruno jednak nie wydaje się przekonana do twoich słów.- Stwierdził gestykulując ręką.

Miałam ochotę uderzyć głową w ławkę za taką wpadkę.

- Ależ nie, nie. Proszę pana dokładnie tak było!- odpowiedziałam przy tym potakując głową.

Powiedziałam to w taki sposób, że nie jedna histeryczka byłaby ze mnie dumna, a to potrząsanie głową było za 100 punktów. Szkoda, że tylko ja tak uważałam.

- Zamknij się.- Powiedział Sasuke przez zaciśnięte zęby na tyle głośny bym tylko ja mogła to usłyszeć.

-Panno Haruno…

- Proszę pana, tak naprawdę było, gdyby to nie była prawda, teraz nie mogłabym powiedzieć, że dzięki wspólnie spędzonym chwilom...- tu energicznie objęłam Sasuke ramieniem- ...zostaliśmy prawdziwymi przyjaciółmi.

Miałam tylko nadzieje, że Sasuke nie będzie chciał mnie spalić na stosie przy tym śmiejąc się nieludzko. Potrząsnęłam głową by wyrzucić tę myśl. Spojrzałam na nauczyciela. Jestem prawie pewna, że widziałam diabelskie ogniki w jego oczach. Najchętniej teraz uciekałabym tak daleko jak to możliwe. Krzyknęłabym tylko „ Adios” i już mnie nie ma.

- Skoro tak dobrze się dogadujecie, to wspólnie pomożecie posprzątać po jutrzejszym festiwalu w naszej szkole i będzie po sprawie.- Zarządził nauczyciel.

- Co?

Moje inteligentne ja się odezwało.

- Czyli, nie macie nic przeciwko? Nawet ty Sasuke? Cudownie.- Zaklaskał z radości.

- Myślę, że skoro biorę w tym udział to i tak zmusiłby mnie pan żeby to zrobić.- Stwierdził Sasuke, po czym zdjął moją rękę z pleców jakby się jej brzydził. Wiedziałam, że kocha mój dotyk. Ale to nie najlepszy moment na kłótnie, zważywszy na to, że dopiero co naruszyłam jego „ przestrzeń prywatną”. Cud, że jeszcze żyje.

- Tak do prawda.- odparł wychowawca.

Zadzwonił dzwonek. Wszyscy już praktycznie wyszli, tylko Sasuke siedział niewzruszony. Kiedy chciałam przejść momentalnie odsunął się,  zagradzając mi wyjście. Zamrugałam, nie wiedząc o co chodzi.

Spojrzał na mnie. Przeszedł mnie dreszcz i robiłam krok w tył.

- Co…

- Głupia jesteś?- Zapytał.

- Że niby ja? A kto normalny kopie ludzi po nogach?

- Ale to nie ja...- wskazał na siebie- ...bujam w obłokach i przy okazji jestem głuchy.

Wstał i wymierzył we mnie palcem.

- Wkurzasz mnie!- Stwierdził po czym odszedł po drodze wywracając ławkę z hukiem.

-Aaasz, co Cię ugryzło!?

Co to za gość, czy on naprawdę musi być taki arogancki. Machnęłam na to ręką i wyszłam. Miałam go już dość.

~~~~*~~~~

- Randka, randka, randkaaaaa!- Krzyczałam.

Byłam „trochę” podekscytowana. Gdybym stanęła na chwilę obok i popatrzyła na siebie powiedziałbym, że moje zachowanie bywa za często żenujące. Włosy zostawiłam lekko pokręcone, bo i tak nie miałam siły się z nimi bawić. Założyłam białą spódniczkę, czarną bluzkę i na to zielonkawą marynarkę oraz czarne converse i przygotowałam  sobie małą czarną torebkę  na srebrnym łańcuszku. Jeszcze tylko kilka dodatków.

- Gotowa!- Krzyknęłam zadowolona z efektu.

Spojrzałam na zegarek.

- Za dziesięć piąta, trzeba się zbierać.

Wyszłam z domu i ruszyłam w umówione miejsce, gdzie miałam nadzieje spotkać Samuela.

~~~~*~~~~

Na miejscu byłam o równej, jednak jego nigdzie nie widziałam. Zagryzłam nerwowa wargę. Może to jednak nie była ta godzina. Oparłam się o ogrodzenie i czekałam. Spojrzałam na zegarek.

- Już 15 minut.- Szepnęłam.

Po tych słowach postanowiłam wracać. Coś mnie jednak tchnęło bym ostatni raz obejrzała się za nim. W oddali ujrzałam kogoś biegnącego. To był on. To Samuel biegł do mnie. Czyż to nie brzmi cudownie? Uśmiechnęłam się i ruszyłam wolnym krokiem w jego stronę. Teraz już chyba będzie wszystko dobrze, prawda?

~~~~~*~~~~~~

Strój Sakury:

Strój Samuela:

Tylko bez tego w ręce :3